Կյանքը գեղեցկություն է, գնահատի՛ր

Կյանքը գեղեցկություն է, հիացի՛ր:

Կյանքը երջանկություն է, ճաշակի՛ր:

Կյանքը երազ է, իրագործի՛ր:

Կյանքը մարտահրավեր է, դիմագրավի՛ր:

 Կյանքը պարտականություն է, կատարի՛ր:

Կյանքը խաղ է, խաղա՛: Կյանքը թանկ է, գուրգուրի՛ր:

Կյանքը հարստություն է, պահի՛ր․․․

Ահա այսպես  եմ ցանկանում սկսել միտքս, և ինչու՞ չէ, նաև խորհուրդ տալ բոլորիս գնահատելու ու արժևորելու կյանքի ամեն մի պահը, քանի որ յուրաքանչյուրիս ապրելու ընդամենը մեկ հնարավորություն է տրվում, վաղը գուցե այն չլինի: Կյանքը նմանեցնում եմ մի մեծ ծովի՝ հանդարտ, գեղեցիկ, անսահման, հրաշալի, անկրկնելի, թանկ, փոթորկող, մեղմ, խորը: Մի ծով, որտեղ կան շատ հետաքրքիր վայրեր, պահեր, անսահման գաղտնիքներ, որոնք մենք ցանկանում ենք իմանալ: Բայց ժամանակը անսահման չէ․ ինչ-որ պահ վերջանում է քո թթվածինը, չես կարողանում տեսնել այն, ինչ ցանկանում ես, բայց ուրախ եղիր, որ անգամ եղել ես այդ ծովում: Այդպիսին է և կյանքը․մարդիկ ապրում են՝ փորձելով հասկանալ կյանքի իմաստը, բայց չեն նկատում, որ հենց դա է իմաստը։ Կյանքը անհասկանալի է, անկանխատեսելի, անսպասելի, հրաշալի, կյանքը գեղեցիկ է: Մարդիկ փորձում են փախչել բոլոր փորձություններից, հիասթափություններից, վատ բաներից: Բայց այդ ամենը ունի իր իմաստը, իր նշանակությունը: Կյանքը գեղեցիկ է նաև  իր տխուր և ուրախ պահերով: Մարդիկ ընդամենը պետք է հասկանան մի բան, եթե ծնվել են ուրեմն պետք է պատրաստ լինեն ամեն բանի:

Ես դեռ այնքան մեծ չեմ, որպեսզի կարողանամ խոսել կյանքի լավ ու վատ, սև ու սպիտակ, արդար ու անարդար արժեքների մասին, բայց այնքանով, որքանով հասկանում եմ, կարող եմ ասել, որ դա մի յուրահատուկ զգացողություն է, որ ամեն մարդ, ինչպես նաև կենդանի արարած, աշխարհ գալով,  աչքը բացելով          այդ արժեհամակարգը արդեն իսկ կարծես ունի, այդ հրահանգը տեղադրվում է մարդու բանականության և ենթագիտակցության մեջ: Դա մի զգացողություն է,  որ ամեն մարդ կարծես պայքարում է  կյանքում և գույներ է հաղորդում  իր կյանքին: Սկզբում մենք դա անում ենք  մեր ծնողների շնորհիվ և հենց առաջին պատկերացումները մենք կազմում ենք մեր ծնողների խորհրդներից  և այն տեսակետներից, որ նրանք ջանասիրաբար ներդնում են երեխայի ենթագիտակցության մեջ՝ ունենալու համար սեր կյանքի նկատմամբ: Կյանքը անվերջ պայքար է չարի և բարու միջև,  որտեղ շարունակ լսում ենք, թե ինչպես է բարին հաղթում չարին, ցավոք, դա երբեմն մեզ պատմում են նրա համար, որ մենք կարողանանք այդ գիտակցությամբ մեծանալ և պայքարել հանուն բարության, արդարության, քանի րր անարդարությունը ամենուր է: Կյանքի ընթացքը ցանկացած մարդու համար լի է խոչընդոտներով, բայց միևնույն ժամանակ այն այնքան քաղցր է, որ այդ դժվարությունները միայն էլ ավելի ամուր են կապում մեզ կյանքին․որքան դժվարություններ էլ հանդիպեն մարդուն, մարդը կյանքը ավելի է գնահատում և ամուր կառչում է դրանից: Հիմա մենք սովորում ենք, պայքարում ենք, որպեսզի գտնենք մեր տեղը այս կյանքում: Կյանքը մի պարգև է, որ ստանում է ամեն մարդ աշխարհ գալով,  ստանում է և պետք է կարողանա գնահատել այդ պարգևը և այն ժամանակահատվածը, որ որպես հյուր է դիտարկվում: Կյանքը գեղեցիկ է, և ինչ ապակիով նայեք նրան, այդ գույնով էլ կերևա: Այս կարճ, բայց մեծ իմաստ պարունակող նախադասության մեջ  մեծ ճշմարտություն կա: Մենք յուրաքանչյուրս կյանքի նկատմամբ ունենք մեր պատկերացումներն ու դիրքորոշումները, և դրանով պայմանավորված մեր կյանքը կա՛մ դրական է, կա՛մ՝ բացասական: Կյանքի նկատմամբ լավատես մարդիկ հեշտությամբ են հաղթահարում իրենց առաջ ծառացած խնդիրները, իսկ վատատաես մարդիկ ամեն ինչում մեղադրում են կյանքին և իրենց բաժին ընկած բախտին: Սակայն կյանքը գեղեցիկ կլինի, եթե մենք լինենք նպատակասլաց և աշխատասեր՝ ամեն լավը զարգացնելով  և ամեն ինչում լավը տեսնելով: Երբ մենք լինենք մարդասեր և կամեցող, երբ ուրախանանք դիմացինի ուրախությամբ և տխրենք դիմացինի տխրությամբ, երբ լինենք միասնական և սիրով, այդ ժամանակ նույնիսկ անհնարինը հնարավոր կթվա և կյանքը կլինի գեղեցիկ և անհոգ: